Συνέντευξη της Βίκυς Σγουρέλλη με αφορμή το νέο της βιβλίο «Εφη-βία: Είμαι η Σάρα»
Πότε νιώσατε για πρώτη φορά την ανάγκη της συγγραφής; Την ανάγκη της συγγραφής πάνω κάτω την έχουμε όλοι. Αυτό φαίνεται και από τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Την ανάγκη της έκδοσης βιβλίου την ένιωσα όταν πλέον είχα διαμορφώσει τις απόψεις πάνω στην εκπαίδευση και τη διαπαιδαγώγηση, είχα κατασταλάξει σε έναν δικό μου τρόπο διδασκαλίας και ολοκληρώσει τις σπουδές μου στο παιδικό βιβλίο.
Το νέο σας βιβλίο λέγεται «Εφη-βία: Είμαι η Σάρα». Μπορείτε να μας πείτε δύο λόγια γι’ αυτό; Το βιβλίο αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και με απόλυτη σιγουριά σας το λέω αυτό, δεν πιστεύω ότι θα αφήσει αδιάφορο κανέναν αναγνώστη ή αναγνώστρια που θα τύχει να το ανοίξει.
Μιλάει για μια σκληρή εφηβεία, όπου το παιδί καλείται να αντιμετωπίσει προβλήματα ενδογενή και εξωγενή. Για την ακρίβεια, τα εξωγενή προκαλούν τη σύγκρουση με τον εαυτό της. Άλλες φορές νιώθει αισιόδοξη και άλλες απαισιόδοξη. Κάποιες φορές πιστεύει στον εαυτό της και κάποιες άλλες αφήνει κάθε κακόβουλο σχόλιο από τους συμμαθητές της να την επηρεάσει .Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα οικογενειακά της προβλήματα τα οποία διογκώνονται και τη σχέση με τη μητέρα της, την οδηγούν στις διατροφικές διαταραχές και την κατάθλιψη.
Θα σας πω ότι αυτά τα προβλήματα …δεν μαστίζουν μόνο τους εφήβους, αλλά και τους ενήλικες που έχουν εγκλωβιστεί σε μια αιώνια εφηβεία.
Δεν κρίνουμε, δεν κουνάμε το δάχτυλο. Σε ένα πολύ σύντομο κείμενο απλά αποτυπώνω έναν αντιφατικό κόσμο μιας έφηβης που αγωνιά και παλεύει. Ο/Η αναγνώστης/αναγνώστρια καλείται να επιλέξει πιο τέλος θέλει.
Το κείμενο προλογεί και αναλύει δίνοντας συμβουλές χρήσιμες για όλους μας, η ψυχοθεραπεύτρια υ.Δρ Ευγενία Δάνδη, στην οποία είμαι ευγνώμων. Διότι είναι τέτοιο το είδος που η συμβουλή ειδικού, αλλά και η επίβλεψη θεωρήθηκε αναγκαία. Είναι ένα αρκετά σκληρό βιβλίο, αλλά και ένα είδος ψυχικής κάθαρσης.
Πώς θα χαρακτηρίζατε την εφηβεία σας; Σκληρή. Πολύ σκληρή. Είχα να διαχειριστώ ένα ηφαίστειο και εγώ και η οικογένεια μου. Ο πατέρας μου ναυτικός και η μητέρα μου ο πιο ήσυχος και ο πιο καλός άνθρωπος στον κόσμο. Κανείς μας δεν ήξερε τον τρόπο να τιθασέψει ένα κορίτσι που δεν δεχόταν τις διακρίσεις, την αδικία, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα και έβλεπε πάντα τι κρύβεται από πίσω. Με λίγα λόγια για να φτάσω στην ηλικία που είμαι πέρασα μέσα από μια κόλαση, αλλά βγήκα σοφότερη. Αν και το βιβλίο δεν αναφέρει τη δική μου εσωτερική σύγκρουση-διότι θα είχαμε έναν τόμο στα χέρια μας-έχει κάποια στοιχεία. Τα υπόλοιπα είναι από τα είκοσι χρόνια στην εκπαίδευση, την ψυχολογία και την συναναστροφή μου με εφήβους.
Πώς πιστεύετε ότι η εικονογράφηση του «Εφη-βία» επηρεάζει τους αναγνώστες του; Η εικονογράφηση είναι αυτό που κάνει το βιβλίο μοναδικό. Τέτοιες δουλειές στην Ελλάδα δεν δημιουργούνται. Προσωπικά, η τέχνη του Μανώλη Κοτρώτσιου, διότι περί τέχνης μιλάμε, δίνει τη διάσταση που πρέπει. Απεικονίζει απόλυτα τη σύγκρουση τον πόνο, αλλά και την ελπίδα. Είμαι πολύ υπερήφανη που μπόρεσα να συνεργαστώ με έναν τέτοιο καλλιτέχνη. Το έχει κάνει μόνο για εμένα και με τιμά η εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μου.
Τι διαβάζετε αυτή την εποχή; Φρόντισα να προμηθευτώ αρκετά βιβλία φίλων μου και αγαπημένων συγγραφέων από την ελληνική και ξένη λογοτεχνία. Πάρα πολλά βιβλία! Θα γράφω για ώρες!
Το σημαντικό είναι να διαβάζουμε! Εύχομαι πραγματικά, οι Έλληνες να διαβάζουμε όσα βιβλία παράγονται κάθε χρόνο! Είναι μια μορφή αυτοκαθοδηγούμενης μάθησης σε μια εποχή που η καθοδηγούμενη έχει αποτύχει.
Σε προηγούμενη σας συνέντευξη στο site μας είχατε δηλώσει «ως συγγραφέας να συνεχίσω να γράφω ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί».
Τι σας προκαλεί την έμπνευση για να γράψετε τις ιστορίες που θέλετε; Θα εξακολουθήσω να εμμένω στην άποψή μου. Υπάρχει τόσος κορεσμός από τόσα ίδια θέματα που πλέον δεν υπάρχουν και άλλοι τρόποι να διαφοροποιηθούν, πέρα από το πόσο καλά θα εικονογραφηθούν και θα προωθηθούν. Γιατί, λοιπόν να μπω στη δύσκολη αυτή διαδικασία συγγραφής και έκδοσης εφόσον ήδη υπάρχει το είδος σε αφθονία, πιθανόν γραμμένο καλύτερα από εμένα και με επιτυχία στις πωλήσεις;
Άλλωστε, είμαι η ίδια δεινή αναγνώστρια και φροντίζω να εμπλουτίζω τη βιβλιοθήκη, την προσωπική αλλά και της σχολής ,με καινούργια βιβλία από όλους τους οίκους. Η έμπνευση με επισκέπτεται όταν δεν εντοπίσω το θέμα που θα ήθελα να υπάρχει σε μια μοντέρνα και δημοκρατική κοινωνία. Τότε θα γράψω για πράγματα που δεν είναι συνηθισμένο το αναγνωστικό κοινό να διαβάζει, αλλά είναι απαραίτητα διότι προάγουν την ενσυναίσθηση και την ψυχική ανθεκτικότητα μέσα από τον κοινωνικό ρεαλισμό που λατρεύω.