Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να νιώθουν μέρος ενός συνόλου που βασίζεται σε σταθερές διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτό ανέκαθεν καθόριζε την θέση τους στην κοινωνία, αλλά και την ευτυχία τους.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι αυτάρκης (No person is an island)
Το αν η θέση τους στην κοινωνία είναι συνδεδεμένη με την ευτυχία, είναι ένα ερώτημα που έχει απαντηθεί, αλλά δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό.
Βλέπετε, σύμφωνα με τον George Sand (1862-1973) “υπάρχει μόνο ένα γεγονός που μας κάνει ευτυχισμένους, το να αγαπάμε και να αγαπηθούμε”.
Πόσο όμως είναι αυτό εφικτό, σε μια κοινωνία που βασίζεται σε σχέσεις εξάρτησης και όχι ουσιαστικού σεβασμού και αγάπης;
Εντούτοις, ο άνθρωπος εξακολουθεί να προβληματίζεται για το πού ανήκει, ακόμα κι αν καταλαβαίνει ότι δεν ανήκει πουθενά. Στην πολιτική η ταμπέλα είναι ίσως ένας από τους χειρότερους εχθρούς της κοινής λογικής και του διαλόγου. Διότι, η πιθανότητα υιοθέτησης λογικών απόψεων από διαφορετικές παρατάξεις και ανθρώπους γίνεται αδύνατη.
Ας επικεντρωθούμε, όμως, στην ταμπέλα που βάζουμε στα παιδιά. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι άλλο πράγμα είναι η διάγνωση και άλλο η ταμπέλα. Το παιδί με μη τυπικό εγκέφαλο, και έντονη ιδιοσυγκρασία περιθωριοποιείται πολλές φορές, λόγω μη έγκαιρης διάγνωσης ή άγνοιας των εκπαιδευτικών. Αλλά και διάγνωση να υπάρχει, δεν υπάρχει κοινός τρόπος διδασκαλίας εφόσον κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Εκεί η επινοητικότητα του εκπαιδευτικού, είναι καθοριστική.
Είναι καλό να μην βλέπουμε το παιδί ως διάγνωση ή ταμπέλα, αλλά ως παιδί. Δεν χρησιμοποιούμε μια διάγνωση ως δικαιολογία, γιατί μαθαίνουμε και στο ίδιο το παιδί ότι μέχρι εκεί φτάνουν οι δυνάμεις του. Το κάνουμε να νιώσει ηττημένο. Από την άλλη, τα παιδιά νιώθουν ήδη ηττημένα, σε ένα σύστημα που δεν μπορεί να υποστηρίξει σχεδόν το 50% των μαθητών.
Η ταμπέλα απομονώνει, η ενημέρωση και η αποδοχή για αυτό που είμαστε και όχι αυτό που πιστεύουμε ότι θέλουν οι άλλοι, είναι αξίες που πρέπει διδάξουμε στα παιδιά, αλλά και να καλλιεργήσουμε ως ενήλικες. Ο John Donne (1975) είπε: «Κανένας άνθρωπος δεν είναι αυτάρκης (No person is an island)».
Αυτό που λέω στους μαθητές μου, στους γονείς και στον εαυτό μου είναι ότι όταν ο στόχος μας είναι η κορυφή ενός βουνού δεν κοιτάμε το ρυθμό και τον τρόπο που τον ανεβαίνουν οι συνοδοιπόροι μας. Στόχος μας είναι, κάποια στιγμή, να φτάσουμε και εμείς στην κορυφή, στηριζόμενοι στις δυνάμεις μας που θα αναπτύσσονται ακόμα πιο πολύ στην πορεία. Εάν φτάσουμε πιο αργά ή πιο γρήγορα από τους άλλους δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει να φτάσουμε και να μην τα παρατήσουμε ποτέ, ακόμα και όταν νιώσουμε ότι θέλουμε να ξεκουραστούμε.
Και όταν νιώσουμε ότι δεν ανήκουμε πουθενά,τότε ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε μια δική μας κατηγορία και να είστε σίγουροι ότι θα βρεθούν και άλλοι συνοδοιπόροι να σας συνοδεύσουν.
Αγαπητοί σε όλους δε μπορούμε να είμαστε, αλλά οφείλουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.
Βίκυ Σγουρέλλη