Γιατί, αντί για λύσεις, ακούμε μονίμως ανθρώπους να παραπονιούνται για όλα, ενώ ήδη έχουν εξουσία και είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την διαχείριση και της τοπικής κοινότητας, αλλά και του κράτους;
Σε έναν κόσμο, όμως, όπου το 70% των ανθρώπων επιβιώνουν με αντικαταθληπτικα, σε μια κοινωνία όπου ο συνεχής εκφοβισμός διαδικτυακά και προσωπικά, η αναζήτηση δουλειάς και η ασταθής εργασία, νόμοθεσία αλλά και στρατηγική αλλάζει κάθε μέρα και ξηλώνεται με το που αρχίζει ο κόσμος να συνηθίζει από τον ερχομό μια νέας κυβέρνησης που θέλει να επιβάλλει το δικό της καθεστώς ,είναι αδύνατο να υπάρξει ταύτιση του κοινού με τον Μπάτμαν, όπως καταλαβαίνετε, αλλά με τον Τζόκερ.
Καταλαβαίνω την κριτική, όταν δεν έχουν εκλεγεί ως παρακίνηση και προσέλκυση προσοχής, αλλά όταν εκλεγούν, εγώ προσωπικά, αλλά φαντάζομαι και ένα ποσοστό του κόσμου, περιμένουμε πράξεις και όχι απόψεις στο Facebook. Για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται ότι η αγαπημένη ασχολία των περισσοτέρων πολιτικών μας είναι να σχολιάζουν οτιδήποτε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με αρνητικό τρόπο. Όλων ασχολία βέβαια, και οι παρόντες δεν εξαιρούνται , αλλά να λέμε και κανένα έπαινο, να ενθαρρύνουμε την δημιουργικότητα, να θέτουμε επιχειρήματα! Την δημιουργικότητα την πραγματική ,όχι την ουτοπική των επιδοτήσεων και προς ενίσχυση του Εγώ με μελλοντικές απολαβές.
Η νοοτροπία,όμως, των περισσοτέρων πολιτικών μας και μη,είναι η εξής «ότι και να γίνει εμείς θα είμαστε με τους άλλους». Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα και ποτέ αυτός που εκλέγεται δεν ήταν δική μας επιλογή.Ψηφίζουμε με βάση το ατομικό μας συμφέρον και όχι το κοινό. Και επειδή δεν μπορούμε να διοριστούμε όλοι στο δημόσιο ή σε μεγαλεπίβολη θέση στον ιδιωτικό τομέα, γιατί αυτές οι θέσεις ανήκουν στους «ψαράδες» και όχι στα «ψάρια», μένουμε με την απογοήτευση.Και εδώ μετά κολλάει το «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».
Θυμάμαι όταν βγήκε το Σύριζα,όποιον και να συναντούσα τους «στόλιζε», όπως λέει και αγαπημένη μου φίλη.Μα πώς εκλέχθηκε; Ποιος τελικά ψηφίζει;
Αυτό είναι άλλο ένα σοβαρό δείγμα ότι οι άνθρωποι σήμερα δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, αλλά παίζουμε τέννις.Πετάμε μπαλάκια.Περιμένουμε το παραμικρό για να το σχολιάσουμε αρνητικά,να βρούμε τι κρύβεται πίσω από αυτό και να προσπαθήσουμε να χειραγωγήσουμε τον κατακαημένο λαό-«όχλο» που είναι ήδη χειραγωγημένος και φυσικά σαστισμένος.
Η έννοια της εποικοδομητικής κριτικής και αναστοχασμού δικού μας…ούτε καν περνάει από το μυαλό μας.Δεν επαναστατεί ο κόσμος…ντροπή μας, επαναστατεί…πάλι ντροπή μας.Να μας πούνε επιτέλους ποιος είναι ο τέλειος και ποιος είναι αυτός που όταν εκλεγεί θα είναι οι ίδιοι ικανοποιημένοι και θα σταματήσουμε αυτή την τοξικότητα. Αλλά δεν θα γίνει ποτέ αυτό, γιατί δυστυχώς, μόνο έναν πρωθυπουργό μπορούμε να έχουμε και μόνο έναν δήμαρχο και όλοι θέλουν να γίνουν βεζύρης στη θέση του βεζύρη.Τι να κάνουμε,δεν μπορούμε δυστυχώς να αλλάξουμε αυτή την τοξική συμπεριφορά γιατί απλά πουλάει, όπως ακριβώς ο Τζόκερ.
Προσωπικά,χαίρομαι για τη δωρεάν διαφήμιση της κυβέρνησης στην ταινία,αν και δεν την χρειάζονταν,και πραγματικά διασκέδασα με τα απίστευτα χιουμοριστικά μιμίδια (meme) στα ΜΚΔ.
Θα ήθελα να επισημάνω ότι η διπλωματική μου ήταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την επιδρασή τους στην ψυχική ανθεκτικότητα,επιμόρφωση και ενσυναίσθηση των εκπαιδευτικών ,οπότε δύο χρόνια έρευνας και αλλά 5 εμπειρικής μελέτης, μου δίνουν ένα ελάχιστο δικαίωμα να μιλώ γι’αυτά.
Όταν είδα την ταινία πραγματικά εντυπωσιάστικα από την ερμηνεία του ηθοποιού και την επικέντρωση όλης της πλοκής και προσοχής σε αυτόν.Ο Χοακίν Φίνιξ,όπως υπονοεί και το επιθετό του,αναγεννήθηκε μέσα από αυτόν τον ρόλο, όπως ακριβώς ο ήρωας που υποδύεται.
Βλέπετε, ο Τζόκερ ως ¨κακός¨ τόσα χρόνια δέχονταν μονίμως την απαξίωση από το κοινό, του οποίου ήρωας ήταν ο Μπάτμαν,ένας άνθρωπος που τα είχε όλα. Ξαφνικά, συνειδητοποιούμε ότι ο Τζόκερ ήταν ένας άνθρωπος που στερήθηκε τα πάντα και κυρίως την αξιοπρέπειά του από τη μέρα της γέννησής του.Το έργο τον απεικονίζει ως Ρομπέν των δασών. Δεν επιτίθεται ο Τζόκερ σε αθώους, αλλά σε αυτούς που θεωρεί υπεύθυνους για την καταστασή του. Δεν επαναστατεί με το παραμικρό,αλλά υπομένει όσα δεν μπορεί να υπομείνει η ανθρώπινη αντοχή και μυαλό.
Σε έναν κόσμο, όμως, όπου το 70% των ανθρώπων επιβιώνουν με αντικαταθληπτικα, σε μια κοινωνία όπου ο συνεχής εκφοβισμός διαδικτυακά και προσωπικά, η αναζήτηση δουλειάς και η ασταθής εργασία, νόμοθεσία αλλά και στρατηγική αλλάζει κάθε μέρα και ξηλώνεται με το που αρχίζει ο κόσμος να συνηθίζει από τον ερχομό μια νέας κυβέρνησης που θέλει να επιβάλλει το δικό της καθεστώς ,είναι αδύνατο να υπάρξει ταύτιση του κοινού με τον Μπάτμαν, όπως καταλαβαίνετε, αλλά με τον Τζόκερ.
Υπάρχει όριο και στην υπομονή του λαού,να γνωρίζουμε, και ειδικά του Ελληνικού, που έχει μάθει να υπομένει χωρίς να αντιδρά. Ο κόσμος αντιδρά στην απληστία και το θράσος.Οι εκδηλώσεις του κόσμου αυξάνονται επικίνδυνα και καταστέλλονται βίαια. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Ξέρετε,η βία δεν είναι ποτέ η λύση σε τίποτα.Όμως, όπου δεν υπάρχει δικαιοσύνη, υπάρχει βία. Εαν θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά και αρμονικά, πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη. Να απαρνηθούν οι πολιτικοί μας τις σκοπιμότητες και το ατομικό συμφέρον,να είναι δίκαιοι με όλους τους ανθρώπους,να βοηθούν τους αδύναμους και να δείχνουν ανθρωπιά και κατανόηση.Με αυτόν τον τρόπο,δεν θα ξυπνήσει ποτέ ο Τζόκερ μέσα μας γιατί απλά δεν θα χρειάζεται.
Και εμείς ατομικά θα πρέπει να κατανοούμε ότι η αποδοχή των ανθρώπων και όχι ο αποκλεισμός είναι το πιο σημαντικό βήμα προς μια δεμένη κοινωνία έτοιμη να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Ο διχασμός,ποτέ δεν έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Πολλές φορές ,βλέπετε, η τακτική του “«panem et circenses» (Άρτος και Θεάματα) δεν εξυπηρετεί ως μέσο αποτροπής των πολιτών από την ωμή πραγματικότητα, αλλά προβάλλει την ωμή πραγματικότητα ως αφύπνιση.
Βίκυ Σγουρέλλη
1η Φωτογραφία από τον χρήστη BROTE studio στο Pexels
2η Φωτογραφία από τον χρήστη Nishant Aneja στο Pexels